روند ساخت فیلم توسط فینچر همیشه با تحقیقات و آماده سازی گسترده آغاز می شود. دیوید فینچر که به خاطر کمال گرایی و دقت در جزئیات مشهور است، هنگام انتخاب بازیگران برای اطمینان از مناسب بودن آنها برای نقش، تحقیقات کاملی انجام می دهد. زمانی که فینچر با بازیگران کار می‌کند، برای گرفتن یک صحنه، نیاز به برداشت‌های طاقت‌فرسا دارد. به عنوان مثال برداشت های متعدد در فیلم زودیاک باعث نارضایتی جیک جیلنهال شد و در یکی از اپیزودهای شکارچی ذهن، گزارش شد که یک صحنه 9 دقیقه ای 11 ساعت طول کشید.
آر. لی ارمی درباره وی گفته است: فینچر عروسک می خواهد. او بازیگرانی را که خلاق هستند نمی خواهد.
یکی از عناصر سبک بصری فینچر، روش خاصی است که در آن از شیب، حرکت و ردیابی در حرکات دوربین استفاده می کند. وقتی شخصیتی در حال حرکت یا ابراز احساسات است، دوربین دقیقاً با همان سرعت و جهت بدن او حرکت می کند. حرکات دقیقاً بین بازیگران و اپراتورهای دوربین طراحی شده است. اثر به دست آمده به مخاطب کمک می کند تا با شخصیت ارتباط برقرار کند تا احساسات را درک کند. برخی فینچر را یک فیلمساز مولف می دانند. بسیاری از آثار او تحت تأثیر ژانرهای کلاسیک فیلم نوآر و نئو نوآر است. سبک بصری فینچر همچنین شامل استفاده از رنگ‌های تک رنگ و غیراشباع آبی، سبز و زرد است که نشان‌دهنده دنیایی است که شخصیت‌ها در آن هستند. فینچر مضامین شهادت، بیگانگی و غیرانسانی شدن فرهنگ مدرن را در آثارش بررسی کرده است. علاوه بر مضامین گسترده‌تر خیر و شر، شخصیت‌های او معمولاً مضطرب، ناراضی و ناقص هستند. آنها اغلب قادر به معاشرت نیستند و از تنهایی رنج می برند. در فیلم های هفت، زودیاک و شبکه اجتماعی، مضامینی مورد بررسی قرار می گیرد که منجر به سقوط شخصیت می شود. پیرز مک کارتی، نویسنده، به نقل از فرانک کروتنیک، استدلال می‌کند که «قهرمانان این فیلم‌ها کاملاً کنترل اعمال خود را ندارند، اما در معرض انگیزه‌های تاریک تر و درونی هستند».
