رویای برادوی

این مستند که توسط جوآن وودوارد تولید شده، تئاتر گروهی را با کمک عکس‌های آرشیوی، خواندن، کلیپ‌های اجرا و مصاحبه با افراد مرتبط با گروه بررسی می‌کند. وودوارد با تاریخچه مختصری از گروه تئاتر شروع می کند، گروهی که توسط لی استراسبرگ، هارولد کلورمن و شریل کرافورد در سال 1931 تأسیس شد و از کتاب کلورمن درباره آن دوره می خواند و نظریه های بازیگری خود را بر اساس زندگی واقعی توضیح می دهد. استراسبرگ، کلورمن، کرافورد و اعضای اصلی یونیس استودارد و روث نلسون تأسیس آن و تأثیر تئاتر هنری مسکو را توصیف می کنند. رابرت لوئیس، استلا آدلر و مارگارت بارکر به یاد می‌آورند که برای پیوستن به گروه دعوت شده‌اند، و کاترین هپبورن به خاطر می‌آورد که گروه را به‌عنوان مخالف برنامه‌اش برای تبدیل شدن به یک ستاره، رد کرده است. موریس کارنوفسکی و فیبی برند سپس روش کار گروه و توسعه تکنیک را توضیح می دهند. بخش دوم این برنامه بر برنامه اردوی تابستانی گروه در مرکز بروکفیلد، سی تی متمرکز است. اعضای اصلی خاطرات خود را در مورد ترتیبات زندگی مشترک به اشتراک می گذارند و ماریا توچی، جیمز ناتون و پل نیومن با صدای بلند از نوشته های مربوط به آن روزها می خوانند. در بخش بعدی که به «روش بازیگری» و توسعه نظریه‌های کنستانتین استانیسلاوسکی توسط استراسبرگ می‌پردازد، لوئیس با توضیح نظریه‌های استراسبرگ در مورد یادآوری رویدادها و احساسات گذشته به منظور واقعی‌تر کردن فرآیند بازیگری شروع می‌کند. استراسبرگ سپس الن برستین بازیگر را از طریق تمرین حافظه عاطفی برای نشان دادن این روند هدایت می کند و لوئیس یک کلاس کارشناسی ارشد را رهبری می کند تا روند آرامش و انرژی استراسبرگ را به تصویر بکشد. بخش سوم به تمرینات گروه می پردازد. نلسون روند مورد استفاده برای آماده شدن برای نمایش را فاش می کند، بارکر و مایکل گوردون نگرش گروه را ستایش می کنند و لوئیس، استودارد و گریت تونی کرابر به یاد می آورند که با هم در یک آپارتمان گروهی در دوران رکود زندگی می کردند. بخش بعدی به اختلافات داخلی در گروه می پردازد، زمانی که استلا آدلر برخی از انتقادات استانیسلاوسکی از او را به استراسبرگ تکرار می کند. و نلسون، بارکر و لوئیس به خاطر دارند که علیه استراسبرگ به خاطر نگرش توهین آمیزش نسبت به بازیگران شورش کردند. در مرحله بعد، برنامه به نمایشنامه کلیفورد اودتس "بیدار و بخوان" نگاه می کند، که بخش هایی را به طور خاص برای اعضای شرکت نوشته شده است. سپس فیلمی از تولید اصلی با حضور لوتر آدلر و فیبی برند نشان داده می شود. کارنوفسکی نیز در این درام نقش مهم پدربزرگ خود را بازسازی می کند. کلورمن، کرافورد و نلسون درباره اهمیت نمایشنامه های اودتس و استفاده او از زبان خیابانی در تئاتر بحث می کنند. توچی، ناتون، نیومن و کیت برتون از کتاب "در انتظار چپ" او خواندند. نلسون، لوئیس و شلی وینترز در مورد تولید اصلی و تأثیر شگرف آن بر جنبش اتحادیه دهه 1930 صحبت می کنند. و وودوارد این موضوع را معرفی می کند که چگونه حرفه اعضا با قرار گرفتن در لیست سیاه دوران مک کارتی ویران شد. در بخش مربوط به هالیوود، کرافورد توضیح می‌دهد که چگونه ترتیبی داد که والتر وانگر شرکت را برای حضور در فیلم‌ها استخدام کند تا زمانی که آنها بتوانند از نظر مالی روی پای خود بازگردند، و اختلاف نظر در مورد این حرکت در گروه. نمونه‌هایی از کارهای این دوره با استلا آدلر در «عشق روی نان تست»، جان گارفیلد در «چهار دختر» و تست صفحه نمایش الیا کازان دیده می‌شود. "پسر طلایی"، اولین نمایشنامه آنها که استعدادهای "ستاره" را از خارج از شرکت استخدام می کند، در تمرین با دیلن مک درموت و همچنین در نسخه سینمایی 1939 نمایش داده می شود. سیلویا سیدنی، ستاره دیگری که به همراه فرانچوت تون متقاعد شده بود با گروه کار کند، تجربیات خود را در آنجا مطرح می کند و وودوارد از مقاله کلورمن در نیویورک تایمز در سال 1941 درباره بسته شدن تئاتر گروه می خواند. صحنه پایانی برنامه شامل شلی وینترز است که در مورد تعهد گروه تئاتر به ایده بازیگری با دید آگاهی اجتماعی صحبت می کند.