کلاس مرده یکی از خلاقانه ترین و تاثیرگذارترین آثار تئاتر قرن بیستم است. اولین نسخه تولید آن که مورد تحسین منتقدان قرار گرفت اما به ندرت در خارج از لهستان نمایش داده شد.
این اجرا با مانیفست تئاتر مرگ همراه بود. کانتور ایده تئاتر خود را بیان کرد، جایی که ایده زندگی فقط در بازی با فقدان زندگی قابل بازیابی است. به عنوان شرکت کنندگان در جلسه، او ویتکاسی، شولز و گومبرویچ را دعوت کرد. صحنه نمایش با مخروط ها و طناب ها مشخص شده است. در فضای بسته فرآیند یادآوری گذشته اتفاق می افتد. فضا را ردیف‌هایی از میزهای مدرسه پر کرده بود که روی آن ها پیرمردها می نشستند. هر کدام با یک مانکن از دوران کودکی خود همراه بودند. کانتور با حضور روی صحنه، ریتم زنده شدن و مردن کلاس را تعیین می کند. پیرمرد مبتلا به فراموشی بود و فقط می توانست تکه هایی از دانش قدیمی اش را به یاد بیاورد. قیافه میگیرند و اشتباهات آوایی می کنند. در یک رژه خواب آور، آنها فضای نمایش را ترک می کنند و به آن باز می گردند. احضار می شوند و خاطرات را رد می کنند. پدل بلند می شود و سرود اتریش-مجارستان را اجرا می کند، سپس می نشیند. پیرمردی در توالت به طرز مشکوکی مدت زیادی آنجا می ماند. پیرمردی با دوچرخه به گردش های شبانه می رود. زنی پشت پنجره مرز بین دوست داشتن و مرگ را نشان می دهد. این درس به ناله تبدیل می شود. با یک لالایی پر سروصدا، که توسط زن با گهواره مکانیکی خوانده شده، تقویت شده است. شخصیت مرگ توسط بانوی نظافتچی تجسم یافته است که آشفتگی های به جا مانده از زندگی را پاک می کند. صحنه آخر، رقص ربات ها است که عدم امکان بازگشت به دنیای قدیم را به نمایش می گذارد. همچنین میتوانید مستند تادئوش کانتور کلاس مردگان را در این صفحه و گفتگو با تادئوش کانتور را در این صفحه تاببینید.
